Mahiwaga ang buhay ng tao
Ang bukas ay di natin biro
At manalig lagi sana tayo
Ang Diyos s’yang pag-asa ng mundo…….
Mahiwaga nga ba talaga ang buhay ng tao?
Sa aking pananaw mahiwaga nga ang buhay
Dahil kung ang lahat ng bagay sa mundo
Ay kayang arukin ng kaalaman ng tao
At bigyang kasagutan ang bawat katanungan
Marahil di na magiging mahiwaga ang buhay
Dahil ang lahat ay may tiyak na kapaliwanagan
Noong ako’y bata pa
Sabi ko sa aking sarili
Bakit kailangang may mayaman at mahirap
Di ba pwedeng lahat ng tao ay mayaman na lamang
Para wala na lang nagugutom at nahihirapan
Wala na ring nanlilimos at madudungis sa lansangan
Dahil ako ay mula sa kahirapan
Na lumaki sa kalinga ng aking ina at ama na dukha
Di ko man nais maging mahirap ay wala akong magagawa
Kundi makipamuhay sa karukhaaan na aking kinagisnan
Mahirap, mapait, masakit, nakakahiya at nakakapanliit
Ngunit di ko hinayaan ang sarili na panghinaan
Bakit ganoon?
Kahit anong pilit kong iangat ang buhay kong ito
At bigyan ng kaginhawahan ang aking mga magulang
May mga pangyayari na siyang naging hadlang
Upang ang aking hangarin ay di lubusang makamtan
Ngayong pumanaw na ang aking mga magulang
At binawi ng tadhana ang bahay na pinaghirapan
Tanong ko sa Maykapal, “Bakit nangyari ang ganito?”
Di ba't ako naman ay mabuti na tao?
Naging malungkot at magulo ang isipan
Nahirapang tanggapin ang pangit na karanasan
Damdamin at sarili ay lalong nagulumihanan
Naghanap ng kasagutan sa aking pinagdaanan
Ngayon wari ko’y batid ko na ang totoo
Mahiwaga nga ang buhay at yan ay totoo
Sa patuloy kong pag-aangat sa buhay na nabigo
Batid ko na ang Diyos ay kasa-kasama ko
Sa patuloy kong paglalakbay sa buhay na ito
Dalangin ko lamang ay gabayan ako
Di ko kayang unawain ang lahat ng ito
Dahil patuloy ang hiwaga na di ko lubos matanto
Sa bandang huli ito ang dalangin ko
Kung saan man patutungo ang buhay kong ito
Nawa’y masulyapan muli ang mga magulang ko
At makapiling din sana buong pamilya ko
Buhay na mahiwaga, salamat sa iyo
Dahil ako’y pinatatag mo at kailanma’y di susuko
Kung saan man at paano man magtatapos ito
Alam kong sa Maykapal ang huling hantungan ko!
Everything that is written here runs the gamut from the most trivial to perhaps the most profound that the mind, heart and soul of this current blogger can conceive at a given time. Be not deceived nor misguided by the Blog Title as the content is as optimistic as it is pessimistic. The author being a realist, the content would present his subjective reality that more often is a constant 'tug of war' between the joys and pains of living in general as it continues in its beautiful life journey.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ATE MARISSA: A WOMAN OF GREAT FAITH
ATE in the Filipino language means, “older sister.” Growing up as a child, I would always look up to my older siblings. Definitely, I look ...
-
The year 2010 was the most painful and depressing year of my life. March 24, 2010 was the day when I lost my father. We call him Amang i...
-
Friends.......They love you, But they're not your lover They care for you, But they're not from your family They're ready to sha...
-
I was 18 when I had the first taste of love. Pure, unadulterated, and selfless. How I knew it was love, not mere infatuation? Because I knew...
No comments:
Post a Comment